از همه سوی جهان جلوه او می بینم

چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل

تا که در دیده من کون و مکان آینه گشت

او صفیری که ز خاموشی شب می شنوم

چون به نوروز کند پیرهن از سبزه و گل

تا یکی قطره چشیدم منش از چشمه قاف

زشتئی نیست به عالم که من از دیده او

با که نسبت دهم این زشتی و زیبائی را

در نمازند درختان و گل از باد وزان

جوی را شده ئی از لؤلؤ دریای فلک

ذره خشتی که فراداشته کیهان عظیم

غنچه را پیرهنی کز غم عشق آمده چاک

با خیال تو که شب سربنهم بر خارا

با چه دل در چمن حسن تو آیم که هنوز

این تن خسته ز جان تا به لبش راهی نیست

آسمان راز به من گفت و به کس باز نگفت