اگر که شبرو عشقی چراغ ماهت بس

گرت به مردم چشم اهتزار قبله نماست

جمال کعبه چمن زار می کند صحرا

تو خود چو مرد رهی خضر هم نبود نبود

دلا اگر همه بیداد دیدی از مردم

نصیب کوردلان است نعمت دنیا

چه حاجت است به دعوی عشق بر در دوست

به تاج شاهی اگر سرگران توانی بود

ترا که صبح پیاله است و آسمان ساقی

بهار من اگرت با خزان نبردی بود

چنین که شعله زدت شهریار آتش شوق