ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را

که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را

ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را

که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را

که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را

کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را

چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را

خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را

که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را

چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را

که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را