وداع جاودانی حسرتا با من جوانی کرد

به من کاری که با سرو و سمن باد خزانی کرد

چه تدبیری توانم با قضای آسمانی کرد

بنازم سیلی گردون که چهرم ارغوانی کرد

که ما را سینه آتشفشان آتشفشانی کرد

که خود دیدی چها با روزگارم ناتوانی کرد

جوانی هم پی جانان شد و با ما جوانی کرد

دگر من با چه امیدی توانم زندگانی کرد

که عمری در گلستان جوانی نغمه خوانی کرد