دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت

تا شویمت از آن گل عارض غبار راه

عمری دلم به سینه فشردی در انتظار

این سان که دارمت چو لئیمان نهان ز خلق

داغ فراق بین که طربنامه وصال

چند است نرخ بوسه به شهر شما که من

دستی که در فراق تو میکوفتم به سر

ای غم که حق صحبت دیرینه داشتی

روزی که رفتی از بر بالین شهریار