خلوتم چراغان کن ای چراغ روحانی

سرفرازی جاوید در کلاه درویشی است

تا به کوی میخانه ایستاده ام دربان

تا کران این بازار نقد جان به کف رفتم

هر خرابه خود قصریست یادگار صد خاقان

عقده سرشک ای گل بازکن چو بارانم

از غبار امکانت چشمه بقا زاید

برشدن ز چاه شب از چراغ ماه آموز

شمع اشکبارم داد در شب جدائی یاد

از حصار گردونم شب دریچه ای بگشا

گله اش به پیرامن زهره ام چراند چشم

ساحل نجاتی هست ای غریق دریا دل

وقت خواجه ماخوش کز نوای جاویدش

روی مسند حافظ شهریار بی مایه