کس نیست در این گوشه فراموشتر از من

هر کس به خیالیست هم آغوش و کسی نیست

می نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق

افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن

بی ماه رخ تو شب من هست سیه پوش

گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق

بیژن تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک

با لعل تو گفتم که علاجم لب نوش است

آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل