کوش تا در راه هستی نیستی

از منی بگذر اگر یار منی

از دوئی در حضرت او دم مزن

اعتباری خود ندارد این دوئی

وحدت اسم و مسمی بی شکی است

هر که یابی غرقهٔ دریای اوست

در حقیقت یک بود نیکو نگر

یک بود دو گر نباشد ما و تو

صد مراتب باشد و آن یک خود یکی است

ور یکی می بیند آن ، تو دو مبین

تا ز تو با تو نماند نیک و بد

تا خدا ماند خدا ماند خدا