که دیده است چنین فاش این چنین مستور

چه جای من که توئی ناظر و توئی منظور

عجب بود که یکی از یکی بود مستور

ببین که در همه عالم جز او که دارد نور

کسی که ذوق ندارد ز بزم ما گو دور

چه جای روضهٔ رضوان چه قدر حور و قصور

مدام عاشق مستم نه عاقل مخمور