دولت وصل تو به ما کی رسد

تا نخورد دُردی دردت به ذوق

هر که به خود راه خدا می رود

راه بیابان فنا چون نرفت

جام حبابیم پر آب حیات

ساکن میخانه چو خوش ایمنست

سید ما حاکم و ما بنده ایم