عقل چندان که خود بیاراید

خاکساری است آبرویش نیست

بستهٔ او مشو که حیف بود

کشتهٔ عشق شو چو زنده دلان

هر که با عاشقی شود همدم

به عدم عالمی رود ز وجود

نعمت الله جان به جانان داد