بوی خوشم را چو یافت دیر نه زودم بسوخت

در دل مجمر مرا زود چو عودم بسوخت

عارف معروف من غیب و شهودم بسوخت

از دم دل سوز ما نیست و بودم بسوخت

جمله قماشی که بود مایه و سودم بسوخت

چند از این و از آن بود و نبودم بسوخت

کز نفس سیدم جمله وجودم بسوخت