دل به دست آر که آئینهٔ حضرت آنست

عاشقی سوختهٔ بی سر و پا را مطلب

خوشتر از گوشهٔ میخانه دگر خلوت نیست

مبتلا از در او باز نگردد به بلا

خوش بود همت عالی که خدا می جوید

چه کنی خانقه کون رها کن شیخی

نعمت دنیی و عقبی به عزیزان بگذار