غلام همت عشقم که دارد این چنین میری

ازین سودا که من کردم جهانی یافت توفیری

نه کم شد جرعه ای ز آن می نه من گشتم از او سیری

حریفان را چو خود سازم نخواهم کرد تقصیری

کجا یابد خلاص آخر ضعیف از پنجهٔ شیری

که ما مستیم و تو ساقی ، مکن آخر تو تأخیری

که غیر از راه او دیگر نیابد عاقبت پیری