117
غزل شمارهٔ ۱۱
هر شب چون ماه می بینیم ما
آفتابی می نماید مه لقا
چشم ما از نور او خوش روشن است
دیده ایم آئینهٔ گیتی نما
یک زمان با ما در این دریا نشین
عین ما می بین به عین ما چو ما
خواجه محبوبست و می گوئی محب
پادشاه است او و می خوانی گدا
از فنا و از بقا آسوده ایم
فارغیم از ابتدا و انتها
نعمت الله هیچ می دانی که کیست
یادگار انبیا و اولیا