95
غزل شمارهٔ ۱۱
هر شب چون ماه می بینیم ما
آفتابی می نماید مه لقا
چشم ما از نور او خوش روشن است
دیده ایم آئینهٔ گیتی نما
یک زمان با ما در این دریا نشین
عین ما می بین به عین ما چو ما
خواجه محبوبست و می گوئی محب
پادشاه است او و می خوانی گدا
از فنا و از بقا آسوده ایم
فارغیم از ابتدا و انتها
نعمت الله هیچ می دانی که کیست
یادگار انبیا و اولیا