70
غزل شمارهٔ ۱۰۱۳
در خرابات مغان مست و خراب افتاده ایم
توبه بشکستیم و دیگر در شراب افتاده ایم
در خیال آن که بنماید خیال او به خواب
نقش بستیم آن خیال و خوش به خواب افتاده ایم
در به دست زلف او دادیم و در پا می کشد
لاجرم چون زلف او در پیچ و تاب افتاده ایم
آب چشم ما به هر سو رو نهاده می رود
ما چنین تشنه ولی در غرق آب افتاده ایم
آفتاب لطف او بنواخت ما را از کرم
روشن است احوال ما بر آفتاب آفتاده ایم
سید رندیم و با ساقی حریفی می کنیم
بر در میخانه مست و بی حجاب افتاده ایم
بر سر کوی محبت ما و چون ما صد هزار
جان به جانان داده ایم و بی حساب افتاده ایم