66
غزل شمارهٔ ۱۰۱۱
علم صید است و قید کن محکم
یاد می گیر و می نویسش هم
نفسش جان به عالمی بخشد
هر که با جام می بود همدم
گر جهانی به غم گرفتارند
دل شادان ما بود بی غم
اسم اعظم مرا چو خرم کرد
نخورم غم ز صاحب اعظم
عقل خود را بزرگ می دارد
نزد من کمتر است از هر کم
مقدم ما مبارک است به فال
ذوق ها می رسد در این مقدم
نعمت اللّه به عالمی می داد
بندگان سرخوشند و سید هم