حسنی چنین لطیف چه حاجت به زیور است

بر درگه رفیع جلالش چو چاکر است

سردار اولیا و وصی پیمبر است

در آرزوی مرتبه و جای قنبر است

یعنی فلک ز حلقه به گوشان حیدر است

چوبک زن درش بمثل صد چو قیصر است

رو را نمود و عالم از آن رو مصور است

عالم به یمن جود و جودش منور است

صد چشمه حیات و دو صد حوض کوثر است

مجموع آسمان و زمینش مسخر است

دنیا و آخرت همه او را میسر است

می کن مگو که این سخنت بس مکرر است

خارج مگو که خارجی ، شوم کافر است

توقیع آن جناب به نامش مقرر است

با همتش محیط سرابی محقر است

او دیگر است و حالت او نیز دیگر است

هر حرف از این سخن صدفی پر ز گوهر است

می خوان که هر یکی ز یکی خوب و خوشتر است

بر دشمنان دین محمد مظفر است