چو تو به ما نرسیدی تو را ز ما چه خبر

مرو به خود به خود آ تا خدای خود بینی

چو تو به عرش نرفتی چه دانی از معراج

توئی که بر لب دریای جسم معتکفی

بلای لا نکشیدی ز عشق بالایش

تو را چو برگ و نوائی ز عشق حاصل نیست

چه از کدورت نفسی نکرده ای گذری

تو بستهٔ زر و زن گشته ای و کشتهٔ آن

منم ز جام الست و می بلی سرمست

تو در خماری و میخانه را نمی جوئی

هزار چشمه آب حیات در نظر است

برآ به دار فنا تا بقای ما بینی

تو را چو درد دلی نیست ای برادر من

به کنج زاویهٔ عشق منزوی نشدی

چو تو عزیز و زلیخای خود نمی دانی

به شش جهات فرومانده ای به یک دو سه چیز

چو تو به عشق نگشتی ز خویش بیگانه

نرفته ای تو بشرق و نیامدی از غرب

ز حال سید ما گر خبر نمی داری