دل چو سلطان ملک جان گردد

چون ز چونی رسد به بی چونی

دل ز صورت چو رو به معنی کرد

گرد بر گرد نقطهٔ وحدت

اول خویش را چو بشناسد

چون طلسمش شکسته شد به درست

نقد دل قلب از آنش می خوانند

گاه باشد مجاور کعبه

عرش اعظم دل است و آن دل ماست

هر که شد غرقه اندر این دریا

چون ز هستی خود شود فانی

هر که دل را شناخت در دو جهان

لیس فی الدار غیرهُ دیّار

سخن دل ز گفتهٔ سید