در جهان هر چه هست عاریت است

هست اندر جهان جسمانی

هر که در عافیت بداند پست

خشک نانی به عافیت زجهان

فرخ آن کو دل از جهان برکند

فرخ آن کو به گوشه ای بنشست

هرکه را این غرض میسر شد

شاه ایوان غلام او باشد

چون ترا عافیت نماید روی

آز بگذار تا نیاز آری

طمع و آز را مرید مباش

از پی ملک او گزید سفر

بزن ای پیرو جوانمردان

تا ترا بر جهان و جان نظر است

برفشان آستین زجان و جهان

شاخ حرص و هوا ز بیخ بکن

هر چه یابی زنعمت دنیا

چون الف آن کسی که هیچ نداشت

دم زتجرید، آن تواند زد

در روش چون بدین مقام بود

مرد این ره چو راهرو باشد

نقش کژ محو کن زتخته دل

هر مرادی که از تو روی بتافت