صفت آنکه داردش حق دوست

دان که آنجا که شرط بندگی است

تا تو خود را نیفکنی زاول

تات باشد به کنج زاویه جاه

نیست شو در رهش که راه این است

از پی آنکه زاهدت خوانند

ظاهر آراستی به حسن عمل

نه غلط گرداب خطات افتاد

رهروان را روش چنین نبود

نشود گر کند به آب گذر

وربگیرد همه جهان آتش

نقد دل قلب شد در این بازار

دل که او دار ضرب عشق ندید

ای زنقد وجود خویش به شک

تاببینی توکم عیاری خویش

به زبان خیره لاف چند زنی ؟ !

چند گویی که من چنین کردم ؟

طاعت روزم اینچنین بودست ؟

در نماز و نیاز خاشع باش