دوش چون شاهد جهان افروز

من چو عنقا نهفته روی از خلق

گاهی اندر فنا بقا جستم

کاه سر بر در عدم زده ام

به وثاقم درآمد از ناگاه

گفت ای عندلیب گلشن کن

تا کی این عاجزی و حیرانی

چونکه بر تافتی زدعوی روی

تا زین ظلمتت نجات بود

در مضیق جهان توقف چیست ؟

نه چو یعقوب گم شدت فرزند

گفت خضرم ز راه غمخواری

بیت احزان چه جای توست بگو

خیز و بیرون خرام ازین مسکن

کاندرین خطه خراب آباد