سخنی گوی بوالفضولان را

همه عریان چو کیر بی خایه

یا جهان را به حسبه می گیرند

خواسته زو بهای کفش و کلاه

کرده یک شعر را دو گرده بهای

خوانده مر زهر را شکر بوزه

دیو را هوش خویش بسپرده

در عبارت فرخچ و نازیبا

شعرشان همچو ریششان ساده

بد زبانی ز خوش زبانی را

شکل چرخ از ذوابه نشناسند

هست یکسان چو تاس با تاسه

میر را در علو به تیر برند

مهتران را به پاسبان خوانند

کس زنشان چو خانه ویرانست

همه بی آلتند و حیرانند

همه تطفیل خوی و جاسوسند

زان همه ساله خوار و محرومند

آلت خویش بی زبانی کرد