دید وقتی عزیز عزرائیل

سقف بامش پر از خلل چو خلال

در و دیوار رخنه چون غربال

سرش بر در دو پای بر دیوار

نبد او را در آنچنان مجلس

پیش رفت و سلام کرد و بگفت

اندرین دورِ عمر آبادان

چون از این به بنا نه بَربردی

گفت آنرا که چون تو جان آوار

از کجا آرد آن دل و آن جان

انده انتظار تو یکدم

از حماقت بُوَد چو شهماتم

از غم جان و دین نپردازم

کرم پیله نیم که زندانم

تا بود بعد مرگ بهر کفن

کم ازین خانه کر بُوَد شاید