باز اگر خویش باشدت صوفی

خانه ویران کند به لیل و نهار

نیم شب هر شبی به خانهٔ خویش

نه به صورت مسافر ره آز

اندر افکنده در دو خانه خروش

کارشان همچو نقش چینی رنگ

از پی یک دو دردیی دین گز

گر ندانی مزاجشان در ذات

سغبهٔ شاهدند و شمع و سرود

خرمگس وار بهر لقمه و دانگ

دور بینان سفله چون کرگس

ریششان پر ز باد و فرمان نی

زشت باشد ز بهر مالیدن

روی کرده چو تخم کاژیره

پارسا صورتان مفسد کار

هست گویی پدید صورت خوب

حال ایشان به دیدهٔ ظاهر

به خط ابن مقله و بوّاب

آرد از بهر پنج گانهٔ تو

خانه خالی کند ز نان چون نای

پسرت هیچ اگر درو خندد

ور زنت کاسه ای نهد ز طعام

ور بوی خوش پذیر و پژمرده

چون جماع آرزو کند به دودم

بام خانه به نعره بردارد

خانه ای گر بود چو بیت حرام

ور نباشی چو کرّ بی غلغل

صحبت بد بود چو خوردن می

جاهل آنگه که خوش دلی ورزد

از پی زیر بانگ و ولوله چیست

این صفت زو تو کی نیوشی باز