دولت اکنون ز امن و عدل جداست

گر همی ملک جاودان خواهی

باش چون آفتاب ناغمّاز

عشرت آمد که می گزین مگزین

از مخالف بشوی در یک دم

چون عُمر نفس را به کار درآر

نفس با حرص هردو دشمن دان

حرص را شربت هلاهل ده

عدل را تازه بیخ کن برگاه

سیرت عدل صورت هنرست

سیرت ظلم شه بتر ز کنشت

شرع خشکست اشک میغش ده

تیغ مردان چو دست زن نبود

ظلم صفرای ملک و دین آمد

دین و دولت بدین دو گردد چیر

ملک را گرچه عقل چون سازوست

چکشی تیغ بهر مشتی خس

بشکن از گرز گردن گردون

شاه چون آفتاب و میغ بود

حرز و تعویذ و سایهٔ خانه