آن شنیدی که گفت نوشروان

چون برو ریخت قطره ای خوردی

زین گنه مر ترا بخواهم کشت

مطبخی چون شنید این گفتار

در زمان ریخت چون همه مردان

گفت عذر تو از گنه بگذشت

ای سیه روی این چه اسپیدیست

گنهم خُرد بود ز اوّل حال

بر گناهم گناه بفزودم

تا نپیچند خلق بر انگشت

تو نکو نام زی که من مُردم

گفت خسرو که نیست کردارت

زشت کاری و خوب گفتاری

فعل تو من به گفت تو دادم

داد خلعت به ساعتش بنواخت

خوش سخن باش تا امان یابی

اوّل آن به که مستمع طلبی

سخن از مستمع نکو گردد

هرکه در بصره هندوی گوید

ای شهنشاه عالم عادل

بکن از تیغ هندی ای خسرو