که جهان را به عدل بُد مقصود

که بُد او در زمانه بار خدای

سرفرازی بدان شه غازی

که سوی رومیان فرستد کس

که منم بر زمانه شاهنشاه

کهمر این کار را به علم بس است

خواجه بوبکر سیّدالندما

آنکه خوانی ورا قهستانی

راز خود زان نکو سیر ننهفت

برِ آن خیره رای شوم شوی

برسانی به شرط خویش سلام

زر و دیبا و دُر بدین فهرست

از تو و ملک تو برآرم دود

باد برخی جان تو جانم

همه پیغامها ز خیر و ز شر

که برو خواجه را برِ من خوان

سخن از هر نمط برش می راند

رومیان آورند با تو جدل

شرم ناید ترا ز شاه جهان

ظالمی را همی نهی تعظیم

که ز وی شاه ما خلل دارد

چون ورا پیش شاه بستایی

سخن ظالمان نباید گفت

از سرِ لطف نز سرِ پیکار

کای به حق سایه گشته یزدان را

دادمی گفته را به شرط جواب

هم تو این را جواب فرمایی

تو بده مر ورا جواب سؤال

لیکن این از جواب گردد راست

نیست با تو مرا بدین جدلی

ظلم جز وی کسی نیارد کرد

که فزون تر خورد وی از بهره

نرود هیچ آشکار و نهان

خواجه گفت این سخن بُوَد معلوم

صد در از رنج بر ملک بگشاد

رومیان را بیان مقرّر گشت

کرد دستور خویش را معلوم

نه چو دیگر سخن حدیث بطست

گشت در گوش او چو حلقهٔ گوش

در همه کارها بود بیدار