شحنه ای در دهی شبی سرمست

روز دیگر معلّم بی دین

وین سخن گشت منتشر در ده

برد صاحب خبر به نوشروان

کس فرستاد از آنِ خویش به راه

بار داد و به جای خود بنشست

هردو را پیش خواند و مرغ بخواست

گنه مرغ بی زبان ز چه بود

آنکه جان دارد و زبانش نیست

بشنو از من تو این سخن به درست

آن یکی پای او چو پای تو بود

که کنم پای تو چو پایش خُرد

گرز انداخت ناگهان از دست

برگرفتند شحنه را از جای

شد معلم خجل ز کردهٔ خویش

از مکافات زی جزا پرداخت

عوض مرغ بره ای دادش

تا قیامت ز عدل نوشروان