عدل کن زانکه در ولایت دل

در شبانی چو عدل کرد کلیم

تا شبانی نکرد بر حیوان

عدل در دست آنکه دادگرست

مرگ را هیچ ناید از عادل

شاه پُر دل ستیزه کار بود

شاه عادل میان نیک و بدست

بر میانه بود شه عادل

ملک را شاه ظالم پُر دل

داد کس شاه عاجز با داد

شاه جایر ز ملک و دین تنهاست

دل شه چون ز عجز خونابه ست

عدل شه نعمت خداوندست

شاه عادل چو کشتی نوحست

شاه جایر چو موج طوفانست

باشد اندر خراب و آبادان

طالب شاه عادلست جهان

هرکه دارد به داد و دین عالَم

کو نه مهدی به سست عهدی شد

تو بری شو ز جور و بدعهدی

فرّ انصاف و زیب شید یکیست

ساختن راست شید بر گردون

با ستم سور مملکت شوریست

پادشاه مسلّط و مغرور

از خدای و اجل بی آگاهی

ای بسا تاج و تخت مرجومان

ای بسا رایت عدو شکنان

ای بسا تیرهای گنجوران

ای بسا نیزه های جبّاران

ای بسا باد و بوش تکسینان

ای بسا بادگیر و طارم و تیم

ای بسا رفته ملک پر هنران

آنچه یک پیرزن کند به سحر