خواست باران به حاجت از مولی

کر هرکس ز عجز خویش دعا

گشت عیسی از آن سبب محزون

از میان کن برون که مُکرم را

نشنود از گناه کار دعا

که جهان بود از آن گروه ستوه

جان ما باد جانش را به فدا

پشت چون دیگران نخفتی تو

نامهٔ خویشتن سیه کردی

سوی نامحرمی زدم نظری

طمع از جان خویش ببریدم

تا مر این چشم برنکندم من

چشم کردم سیاه چون وشمم

دیده را دور کردم از نظرم

گشته مر دیو را به فرمان بود

تا نمانم رهینِ خشم آله

که تویی در زمانه خاص خدا

عیسی اندر عقب کنان آمین

بود یزدان ز فعل او خشنود

ابر باران گرفت و می بارید

رودها ره گرفت از چپ و راست

بر زمانه رواست فرمانش

بدهی بر زمانه چون شاهان

تا نیابی تو از زمانه خطر

نکشد رنج و غم به نابایست

هر نظر کان نشاید اندر دین

آه عاشق به اختیار کجاست

کابِ پشت آبِ رویها ریزد

انده آبِ پشت و نان شکم

که پیاده بماند با مهماز