نفسی و عقلی و هیولانی

حدِّ او حیّ ناطق مایت

این برآن آن برین شده درهم

یا همه صلح یا همه جنگند

آدم از روح یافت این تعظیم

که در این دیوخانه زندانیست

گاه با خلق خالکی بازد

او خود از دست خویش هفت بدست

متحیّر بمانده چون مرجان

هم زبونست و هم زبون گیرست

گاه همچون سبع پر از شغبی

آفریده تن از گِل آدمی است

نیست از خلق مر ورا همسر

جز قیامت مباد قیمت گر

هیچ قیمت گری چنو منصف

هرکه زان سور خورد مرد آنست

آسمان وار بهره برداری

بهرهٔ چار طبع جان آمد

کالبد در مغاک خاک بماند

عقل او شب چراغ روز دلست

راز در روز پرده در باشد

با ضعیفان به شب به آید راز

مرغ عیسی به روز کور بود