در طمع زین سگان مزبله پوی

گربه هم روی شوی و هم دزدست

موش را موی هست چون سنجاب

نپذیرد دباغت ار چه نکوست

نای و چنگی که گربکان دارند

بی رسن دزد خانه کن باشد

تا تن تست چون دلِ کفتار

مانده در پیش این و آن به فسوس

چون به شهر آن کسان که خرسندند

تو نصیحت مدار خوار که غمر

هان قناعت گزین که طامع دون

طالع آنکه دین به حرص فروخت

دست بردی نیافت از پی بند

گر بهی خود روانت نهراسد