که همی مُرد و خوش همی خندید

خندت از چیست و این خوش استادن

عاشقان پیششان چنین میرند

در طریقت سر و کُله نبود

عشق زانسان که تو شماری نیست

هر دلی را وطن نپرماسد

عشق را ره ورای نُه فلکست

عقل در راه عشق دیوانه است

ستد از عجز خود برات همه

باز گشته ز راه سرگردان

هیچ کس نانشسته همبر عشق

نه ز اشخاص و شکل و اشباحست

عشق بی خویشتن شتافتن است

عشق با کفر و دین کدام بُوَد

در ره عشق طاقهای پل اند

دود اگر دو یکیست خاکستر

همه را آتشی کند یک رنگ

کفر و دین هر دو پردهٔ در اوست

کفش دستار دان کمر زنّار

از سرا ضرب عشق بیرونست

لی مَعَ اللّٰه وقت مردانست

عشق دردیست پادشاهی سوز

پشه را عشق باشه گیر کند