چون نهان شد ز بهر سود زمین

دهر چون در سرای قیر اندود

ظلمهای سپهر در یادم

پیش دیوان درون دمگه زشت

گشته پر دوده تودهٔ هامون

شب بسان سیاه گون دریا

خفته اندر کنار اهریمن

زنگیانی به قیر بسرشته

دیو از دوده کرده خود را دلق

می دمید از دهان دوده سرشت

گشته انقاس گوهرِ مردم

یا تو گفتی که از جوال سیاه

نور بسیار اندکی کرده

سایهٔ آفتاب رفته چو تیر

شد چو شد زیر خاک چشمهٔ خور

چشم نرگس به باغها در باز

زحل از اوج خویش رخ بنمود

مشتری گشته از فلک پنهان

شکل مریخ برفراخته تیغ

شمس رخ در حجاب پوشیده

زهره اندر حضیض ناپیدا

با عطارد نمانده هیچ رمق

خسرو شرق در شبستان خوش

چرخ پیروزه و ستاره بر آن

شهب اندر اثیر میدان تاز

بوده پیش بنات نعش مهین

در ثریّا بمانده چشم سهیل

قطب در قطر چرخ پیوسته

نالهٔ بیوه و خروش یتیم

بهر تعویذ عقد حورالعین

انجم اندر مجرّه راست چنان

شده شکل مجرّه زو پیدا

شکل پروین چو هفت مهرهٔ یشم

همچو شخصم ضعیف شکل سُها

گردش انجم از ورای اثیر

کوکب از راه کهکشان پیدا

چرخ را کرده چون شکوفه به باغ

مانده ساکن چو گوهر اندر دُرج

اختر و آسمان ز کینهٔ من

چون ز سرمای صبح زنگی زشت

صبحدم دم برون همی زد خیل

تا برون کرد همچو زرین درق

همچو من زرد روی شد عالم

شد جهان تازه چون دل دانا

انجم از بیم صبح ریزان شد

صبح چون شد ز نور شاد روان

بامدادان پگاه از درِ من

دلبری کو دل و روان بربود