تا به دل صدهزار ساله رهست

همچو موسی و خصم و منزل نیل

نار گردد به عاقبت دینار

همچو زنجیر در هم افگندست

از درِ نفس تا درِ دل خویش

عقل از آن قاصرست و کوتاهست

هست چون حیز و منزل اوّل

گفتی ای مکه وه که بس دوری

جز به رفتن هزار فرسنگست

راه دل را چو زلف زنگی پیچ

راه گردد چو طبع زنگی خوش

همچو زنگی بماند او درویش

همچو زنگی بُوَد به دل ابله

مر ورا نیست مغز دل حاصل

دد و دامند با تو زین دل راست

دل تحقیق را بحل کردی

دگرست آن دل و تو خود دگری

لیک دل را ز دِه ندانی تو

تن بی دل جوال گِل باشد

چون بُرند از درخت خرما دل

هرچه جز باطن تو باطل تست

دین چو روز آمد و خرد چو چراغ

به چراغ تو شب نگردد روز

جز خدای اندرو نباشد هیچ

هست مردار گلخن ابلیس

اندرو طرح و فرش نورانی

حجرهٔ دیو را چه دل خوانی

قاب قوسین عقل و شرع دماغ

عاشقان را هزار و یک منزل

عام داند هزار و یک دامش

پیش رفتند از تو صد منزل

تو بمانده پیاده هم به رباط

دوزخ خشم و آز دل نبود

دل مخوانش که آن نه دل که دِهست

دان که زان دل دلی نیاید بیش

خوانده شکل صنوبری را دل

رو به پیش سگان کوی انداز

نه به شکل صنوبری دارد

این سگی دان و آن دو را مردار