در بهشت از نه اکل و شُربستی

منبلی گفت بر درش قائم

دوستداران درگهش سمرند

برهٔ شیر مست و مرغ سمین

دوستان زو همه لقا خواهند

تو ز وی روز عرض نان خواهی

میل تو هست جمله سوی طعام

حظّ دنیای جفت رنج و تعب

منکح و مسکن و سماع و لقا

تو چو در بند و قید هر هفتی

گر ندادیت وعده این هر هفت

نه ورا بنده ای نه در بندی

خویشتن بین بوی چو دیو مدام

تا به زیر زمانهٔ کهنست

مرغ دولت چو خانگی نبود

نفس در پیش عشق سگداریست

هم بدین پای بند و لطف غریب

هست گفتارت از چه بیم آری

نه چه پهلوی عایشه بشکست

خار کی را که می خلد در پای

زانکه داند کرم که محض کرم

تو دعا گویی و اجابت نه

زانکه داند خدای انابت را