عالم جسم گویی آمد گرد

متفاوت نه سویی از سویی

متناهی جهت بود ممتد

مرتبه نقش دان و نقش پذیر

فاعل و منفعل در این دو میان

از پی رفعت قصور و بنا

نفس در شوق عقل دل خسته

نه فلک را به دست هفت کمند

همه در بند و خصم یکدیگر

چون نبات و معادن و حیوان

حیوان هم غذای انسان شد

تا بدین روی باز شد به فلک

خر همان بودی و حکیم همان

ورنه در جان فرامشی بهتر

ورنه گُنگی به از سخن گفتن

به که بسیار گوی بیهده تاز

که نکو گوی باش یا ابکم

فضل را کی فضول کردی تو