علم بی کار پای بند بود

مولعی لیک بر فساد و زنا

علم دوروی بر زبان باشد

ور نداری تو نون بُوی نه قلم

فرّهی ماه ز آفتاب آمد

ورچه آنجا مسافه نزدیکست

دانکه او هست روز در کردار

قیمت او به قدرِ همّت اوست

زانکه در دست گازرست گرو

زانکه گه مرد باشی و گه زن

جامهٔ زرق خلق کرده خَلق

روز و شب دوست خواه و دشمن جوی

هیچ عیبش مکن که بی دینست

خور و خفّاش را که دید بهم

زانکه من عالمم چنین بایم

زانکه تو فتنه ای نشسته بهی

تو بدانکس مچخ که بَرنائی

گر درو تندی و شتابستی

چون ازو مشکلی نمی پرسی

مشکل سایلی برون آرد

هرکه دارد خمی نه سقراطست

دَم عیسیت به که کُحل عزیز

به دو خانه خروش چون داری

وز وجود تو خانه گشته خراب

روزگارش عطا کند توفیر

هرکه احمق بُوَد چنان باشد

نبود هیچ کمتر از کُه قاف

مرد مصروع را طبیب مدان

زرهی دان که باد زآب دهد

زرهِ آب طاقت تیری

داروی صرع را ز دیوانه

عاقل از چشم بد نترسد هیچ

آنکه او خضری از درون دارد

گام در نه حدیث کن کوتاه

باو تا عقل و جان، الفـ وحدت

عقل بر نفس و نفس بر انسان

یافت و رخشنده شد چو طلعت حور

دُر عقل فعال کن سفته