بر نهاده ز بهر تاج قدم

دو جهان پیش همتش به دو جو

پای او تاج فرق آدم شد

بارگیرش سوی ابد معراج

گفت سبحانش الذی اسری

در شب از مسجد حرام به کام

بنموده بدو عیان مولی

یافته جای خواجهٔ عقبی

شده از صخره تا سوی رفرف

گفته و هم شنیده و آمده باز

قامت عرش با همه شرفش

برنهاده خدای در معراج

با فترضی دلِ تباه کراست

شده از فرّ او به فضل و نظر

زاده از یکدگر به علم و به دم

غرض عالم آدم از اوّل

از پی او زمانه را پیوند

درِ او بوده جای روح القدس

گر نه از بهر عِزّ او بودی

خلق او مایه روح حیوان را

کرده ناهید از غمش توبیخ

بوده برجیس چون دبیر او را

چشم جمشید مانده در ابروش

رنگ رخسارهٔ زحل کامش

شرفِ اهلِ حشر فتراکش

بوده در مکتب حکیم و علیم

جسم و جان کرده در خزانهٔ راز

نعت رویش ز والضّحی آمد

بوده مقصود آفرینش او

یافته بهر پای خواجهٔ دین

پیش از اسلام در بدایت خویش

کرده در کوی عاشقی بر باد

دولتش چون گذاشت علیا را

ایمنه غافل از چنان دُرّی

وز حلیمه فطام یافته او

ورنه نگذاشتیش جستن دین

گشته عَمّان ورا عدو در راه

قلزم دین نشد به جزر و به مد

چون بدین جایگه سفر کرده

خورده با آب و پاک بنشسته

خاک او بوده آب تجریدش

باد بد قصد جانش ناکرده

خاتم شرع خاتمت در فم