کرده بودی ورا رسول قبول

اختیارِ محمّد مختار

یک زمان خدمتش فرو نگذاشت

آیت آورد بر رسول گزین

بر جهنم به جمله راهگذار

خواه خوش دل نشین و خواه ناخوش

گفت درمانده گیر واغوثاه

عوش از آب چشم خون آمد

تخمهایی که کشته ای بدرو

مرد را کار و شغل باید کرد

طمع از خویشتن بریدم من

که کنم حاجزی چو کوه اُحد

هست دردِ نهیب و نار مهیب

تا در آتش چو روی نگدازم

آنکه را حیلتست ثمّ ننج

زنده دانش وگرچه از اموات

راه تقوی مگر به دست آریم

که ز یاران به منزل پیشیم

آدمی نیست هست دیو لعین