دیو در عهد او ملک شد هم

لا در ابروی او ندیده به چشم

جز از آن در نجسته جوینده

عقل دریوزه کرده از کویش

نیم کاران تمام کار از وی

بوده دندانهٔ کلید سخا

روی دلها سوی دریچهٔ غیب

سایه را مایه آفتاب دهد

دحیه کردست جبرئیلی را

بر مَلک جمله گشته شاهنشاه

جان او از چنو پسر خرّم

متوحّد به عزّت جبروت

طول عمرش مدار دور فلک

خلق او دام جبرئیل امین

زاده و زبدهٔ جهان بلند

پسرِ نیکبخت آدم اوست

وز نجابت ورا پسر گشته

دوست را دیده از دریچهٔ دل

شرق و غرب ازل درون دلش

او چو دُر بود و انبیا چو صدف