لیک از جمله خیرها خالی

خال بر دیده بود لیک سپید

آن ته خال و نه عم که ابلیس است

دان که در هاویه ست زاویه اش

سگ بود کز کلیجه نگریزد

روز خود بدر خواهد و شب قدر

شرم مخلوق و ترس خالق نیست

مطبخ اینجا و دوزخ آنجا پر

کیسه با کاسه پر تواند بود

که برآرند نامشان به زبان

که نرفتند جز به راه عناد

کی زُبیر عوام بابت اوست

طاغیان همچو قوم عاد بدند

باغیانش ز باغهای بهشت

طمع لقمه دان و بیم قفا

روز محشر بگو که چون آید

واجب آنست کش بریزی خون

بود با حالتِ معاویه یار

علی آزردن از حکیمی نیست

درِ دکان دماغ شش پهلو

سینه را همچو قلعهٔ الموت

معده چون آسیا گلو چون ناو

سوی عاقل امام چون آید

چون بسیجید منزل عقبی

که چه بگذاشتی برآشفتند

عترتم را نکو کنید نگاه

همه چون نورِ دیدگان منند

او مر ادریس را چه داند قدر

شیر با گاو میش چون بودی

از پی مرد صورتی بگذاشت

آیتِ عزل خویشتن برخواند

نه دلست آن که زرق و محتالیست

از عوانان روزِ حشر برست

وز یداللّٰه فوق ایدیهم

جز فطامش نداد فاطمه را

سیر کرد آن دوگونه آتش را

نه عوض باعث جوانمردیش

هرکه گو باش من ندارم دوست

ورنه چون نقش پارگین می دان

زهر مر نورِ چشم زهرا را

مر ورا با علی چکار بود

پور بوبکر را به خال انگار

خال ما به بُوَد برادر او

آنکه او را خُزیمه بودش اب

که شد آراسته بدو خانه

که ازو گشت خاندان ویران

جملگی مادران ما بودند

مصطفی را بسان جان بودند

ابن سفیان زیان حالی ما

کوتهی به ز قصّهٔ ناخوش

اختصار اندرین سخن پیش آر

تا شوی سال و ماه آسوده

در ثنای گزیده میر حسن

شاه اسلام و شرع و خسرو دین