حکم او بود تیز رو چو قدر

تله بر مرغ کرده همچو ارم

از همه ناپسندها دوری

گرگ با جان میش خوش پوزی

چرخ بر حکمش آفرین خواندی

بوده چون زُهره خرّمی انگیز

عدل او بابت ترازوی حشر

متساوی خلافت عمری

چون دل و دست خویشتن بگشاد

مایه و پایه اش نبوده گزاف

خرّما روزگار دولت او

بستد از روم حمل زرّ و درم

آن دو آزاده و آن دو هادی را

بدل ظلم دادها داده

کفر و اسلام در شده در ضرب

آنچنان خدعه را به جای آورد

از فراست بدان دل پر نور

گفت یا ساریه ز خصم حذر

حیله کرده ست حیله بر درِ کفر

وان کمینگاه کفر جمله بدید

بشنیدند و فاش گشت آن راز

بازگشتند از آن مضیق سپاه

هم به بد کشته زار و بسته شدند

بهر آن روی و رای ثاقب را

سه سخن گویم از زبان نیاز

به عمر شد درِ شریعت باز

اینت دین را شده گزیده خلف

بود در شرع راهبر عمّر

به خدا و رسول و عدل و سنن

بر روانش رسان پر از طاعت

بوده فرزند عدل او عثمان

وز وفاتش فزود رونق دین

سنّت محض و منّت امر است