همّت و ذهن و حفظ و فکر و وقار

صدق و عدل و صلاح و دین و وفا

مجد و اقدام و عزم و زور و ظفر

نعمت و رفعت و بها و جلال

زینت و خلق و ظرف و ذوق و سرور

فطنت و حلم و رای و نطق و علوم

سرعت و نشو و لطف و زینت و فر

بر سر چارسوی کون و فساد

ماه نو دین به روی او دیده

شده نیک از جمال او سکنش

کله از تارک وفاداران

پس به مازاغشان ادب کرده

با صهیب و بلال عیشش خوش

همچو ابری که عفو بارانش

اهد قومی بگفته نادان را

او همه گشته تا همه شده او

مغز و دل دیدگان و جان بودند

اندرین ساحت و درین میدان

دیده را شرم داده جان را بذل

خَلق و خُلقش ز بهر عز و شرف

وآنچه بد را نیامده زو بد

قفسِ جان دشمنان بشکست

آن قفس هیزم جهنم شد

طوق داران پادشاهی او

متمسّک به عروة الوثقی

لفظ او روز و شب غذا کرده

دین او هم عنان یوم الدّین

ورچه یارانش اندکی بوده

یافت از ساز جان او سوزی

اشک چشمش چو موج جیحون شد

در کنارش عقیق ناسفته

کاینت فتحی بزرگ و کار شکوه

روی یاران به پشت گشت بدل

کافران پیش او گروه گروه

بلکه این کار کینهٔ بدرست

سر حربه اش بریده جان اُبی

جان جبرئیل نعره از دل خوش

از پی فتح آن سپهر سپاه

نحر هریک چو بحر و موج شده

سرو بستان فروز شرع آرای

همچو هفتاد زان جوان مردان

شرفش پاسبان بام فلک

پیش روی از جلال بسته نقاب

دیدهٔ سعد و سینهٔ سلمان

صخر و بوجهل و شیبه و عتبه

کاندرین راه مختصر ماندند

در دروازهٔ قیامت باز

بسته بر دیو ده دریچهٔ جان

سرو آزاد جویبار خدای

نور خورشید از آن لقایش بود

دین روان کرده در یکاد و یبین

که خور از روی او زند خنده

خور مه جامه مختصر باشد

مادر طبع را سیه پستان

مرگ را دوست روی کرده چو عمر

آبش و تازگیش کرده بهم

از درون سوز و از برون خنده