سایهٔ بخت و پایهٔ تختش

کردش از صورت طلب مشغول

هم معالی و هم معانی داشت

غرض حکمت قِدم او بود

عالم علم را علم او بود

با رسالت بسالت او را بود

در کرامت امام بود امام

شجری پر ز برگ بی برگی

ازلش خوانده حاشر و عاقب

خوانده محیی اعظمش ماحی

نه پرش بوده در روش نه قدم

بوی خوش بال و پر کجا دارد

عین و شین عشوه داد عاشق را

این سپید سیاه روی آورد

پدر عقل و مادر جانش

گوهر شب چراغ دین او بود

خسر میر مرتضی او بود

پرده دار سرای پردهٔ راز

نو رهی خواست مصطفی ز آدم

جان او جان اصفیا بخشید

مدرج عشق در دو گیسو داشت

مردمی می زند ز عشق دم

سایه از آفتاب یابد پای

بسته چشم و گشاده ابرو بود

عشق در ظرف حرف کی گنجد

از تن عقل برنیارد گرد

بر قبای بقا طِراز طَراز

زلفش اجری ده منافق بود

بود خشنود ازو بدو آدم

خَلق و خُلقش وجود آدم بود

خوانده او و طفیل او آدم

نیز تشریف بذر قوت به قوت

دل یارانش چون وثاق مسیح

کیسه ها دوخته ز حکمت و حلم

همه پیش از نیاز گفته بگیر

شاخ تنزیل و میوه تاویلست

موردش بر ندای معصومان

قوّت امتان شفاعت او

مقتبس نور اولیا ز دلش

آخر روز جان دلخواه او

خلق را نیش بخش و نوش گوار

زو کنشت و کلیسیا ایمن

همه نامحرمان ازو محروم

داعی عقل سوی رشد از غی

شو به نزدیک عقل دوراندیش

پشت پایی زند مگر در خواب

محو و مدّست و هر دو برّ و عطاست

مدّ اطناب شرع تا پروین

هم دهنده به که به صاحب حق

از غذای زمانه مهجورست

از در غیب و ریب قفل گشای

قبله شان او و قُبله بر در اوی

عقل او خون گرسته بر جانش

سالکی نه ازو مشمّرتر

نور توزی گداز چون مهتاب

تخت اشراف را عناصر اوست

در طریق خدا معظّم اوست

پای بند هوا نبوده چو خس

چشم بردوخته چو باز شکار

جان خاموش او زبان خدای

بل زبانی که گوش تین باشد

قلب تین چیست کو نیت باشد

نقطهٔ شرک را برانگیزد

اندرونش چو جان همه دل شد

گوش او پر ز شیر صافی شد

رای او در عمل متین باشد

خون دل شیر می شود به صعود

برگرفتم ز روی دعد نقاب

من ازو همچو دل در اندیشه

بیشهٔ دین ز شیر شر خالیست

در نبوت ودایع احدی

به ز تکرار و ذکر صد ساله است

عصمتش پاسبان شاه فلک

هرچه جز حق همه هدر کرده

برتر است از قیاس و استحسان

منهج صدق در دو ابرو داشت

هرگز از ذلّ نیاید اندر سر

نقش خود زاب روی خود شوید

رفتم و دید و بازگشت و بگفت

آن چنان رو که دل در اندیشه