رقص کن پیش دل به چارهٔ خویش

زانکه در بارگاه بی بندی

چند باشد به بند نان با تو

چون شه آباد شد شهید آمد

آتش اندر زن از پی دین را

چار طبع است در سرای رحیل

مرگ کش زندگی ز ارکانست

رمه راهیست از سرای فنا

چار مرغند چار طبع بدن

برهم آمیز پر و بال همه

بر سر چار کوه دین بر نه

پس به ایمان و عقل و صدق و دلیل

جان نپرد به سوی معدن خویش

تا نیاید ز حس برون حیوان

پس چو انسان ز نفس ناطقه رست

چون برون شد ز جان گوینده

ای ز شهوت شکم زده آهار

گر ترا برگ راه مرگ بود

گر ترا هیچ برگ برگستی

مالت اینجاست همچو جسم از پوست

عقبی باقیت نمی باید

زر به عقبی ده ار حلال بود

گر به عقبی ترا بُدی زر و سیم

ور ترا رای مشورت برگست

پس درین منزل فریب و هوس

مرگ را جوی کاندرین منزل

باطلی را رها کن از پی حق

چون ازین دامگاه آهرمن

تن خود را برای عالم دل

می چشانش همیشه تلخ و ترش

که تن از جان همیشه نور گرفت

آنکه جان را به علم پروردست