راکعم کرد روزگار حسود

تا جوانی مددگه من بود

آخر از آب من ز پاک بری

مرد چون پیر گشت عاجز گشت

روزگار حسود بی باکم

کرد پشتم کمان و کام چو تیر

کرده از بهر پشت نامه مرا

پای بر پایم آمد از غم شست

پس چو نور شباب حاضر نیست

گشت بالا دوتا و با تن گفت

لاجرم رغم هردو دیدهٔ من

خوش خوش از من جهان هزل و مجاز

کاندرین کارگاه هزل و هوس

مرد را عارض سیاه نکوست

در نگر در من ای رفیق به مهر

تا بدانی که پیش از آن ایّام