ذم شنیدی ز مرغ عیسی رو

گرچه چون من سخنگزاری نیست

ورچه زین به سخن گزارد شاه

خود چه گویم که در سپید و سیاه

همچو شمس است شعر من تابان

مثلّ مادح تو چون جانست

نافه و نحل و پیله را مانم

مه که خورشید را برو بندند

بر کهی کز مهان نهان باشد

باشد از دور خوش به گوش مجاز

خاصه سست و ضعیفم و واله

چون نباشد بر اوج گردون مه

همچو ابرم ز دست مشتی گل

آب و آتش ز دیده و دل من

باد در زیر امر و فرمانت

عقل و فرهنگ و جود دین تو باد

آفریننده باد یار ترا